سعیده کریمی

انتشار در تاریخ :  ۱۳۹۸/۰۴/۰۹ - ۲۲:۴۰



عدم ارتباط گفتاری کودکان اوتیسمتوسعه و مهارت های زبان در زندگی افراد مبتلا به اوتیسم و فهمیدن احساسات ومقصود آن ها در گفتار بسیار دشوار می باشد.پژوهشگران دانشگاه استنفورد دریافته اند که در مغز کودکان اتیستیک، محل شناسایی تشخیص گفتار و پاداش، بسیار متفاوت تر از مغز انسان عادی است.دانیل آبرامز دانشجوی مقطع دکترا در روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه استنفورد طبق مطالعات خود بیان کرد که برخلاف کودکان دارای رشد عادی، کودکان مبتلا به اوتیسم، اغلب خشک و بی عاطفه هستند.به طور متوسط نوزادان عادی به شدت جذب مکالمه می شوند، اگر چه آن ها هیچ عقیده ای در مورد آن مکالمه نداشته باشند اما در مقابل کودکان اتیستیک نسبت به گفتگو پاسخی نمی دهند.آبرامز بیان می کند این بی علاقگی به گفتار بخاطر کمبود ارتباط و توجه جداگانه است.این معما همچنان باقی مانده است که چرا کودکان اتیستیک نسبت به گفتار و یا سخنرانی بی توجه و غیر حساس هستند. محققان به تازگی مغز کودکان مبتلا به اوتیسم را با کودکان عادی مقایسه کردند.آبرامز بیان می کند که به طور خاص ما می خواهیم بدانیم که آیا تفاوتی میان این دو گروه وجود دارد.آبرامز می‌گوید مسیر پاداش در مغز کودکان اتیستیک در مقابل کودکان عادی مشخص نیست.یک سری از ساختارهای مغزی نشان می دهد که مغز کودکان مبتلا به اوتیسم بین صدای انتخابی از مغز و مسیر پاداش که برای پیش بینی و تجربه پاداش حیاتی است، ضعیف است.واکنش ما به فکر کردن و گوش دادن موسیقی و یا خوردن شکلات و انواع فعالیت های لذت بخش، مسیر پاداش در مغزمان را فعال میکند.یک واکنش مشابه باید در کودکان مبتلا به اوتیسم هنگام شنیدن مکالمه باشد که تا کنون به ندرت مشاهده شده است.آبرامز بیان می کند که این نتیجه هیجان انگیز نشان می دهد که شدت اختلال در مدار پاداش در مغز می تواند یک جزء کلیدی برای عدم حساسیت گفتار در کودکان مبتلا به اوتیسم باشد.علاوه بر این آبرامز بیان می کند که این اتصال ضعیف بین صدای انتخابی و قشر آمیگدال که تفسیر محتوای عاطفی در انتقال پردازش احساسات را به عهده دارد در مغز کودکان مبتلا به اوتیسم مهم است.زیرا ممکن است توضیح دهد که چرا کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب در این زمینه مشکل دارند.در کودکان مبتلا به اوتیسم مسیر بین قشر صدای انتخابی مراکز پاداش مغز و آمیگدال به عنوان یک پل ارتباطات ضعیف نشان داده شده است.آبرامز بیان می کند در یک توصیه ی منطقی تلاش برای ایجاد گفتار هیجان انگیز، جذاب و با ارزش می تواند از طریق بازی های گفتاری که می تواند موجب تعامل و تشخیص هرچه بهتر صداها در کودکان مبتلا به اوتیسم شود قابل تصور است.محققان در یک مطالعه‌ی تصویربرداری MRI اسکن از ۲۰ کودک مبتلا به اوتیسم و ۱۹ کودک عادی که سن و هوش همسان داشتند مقایسه کردند.از این MRI ، محققان توانستند ارتباطی با الگوی مغزی در شیار گیجگاهی PSTS صدای انتخابی در مغز مبتلایان به اوتیسم ترسیم نمایند.در این تصویر نگاری های مغزی به وضوح ارتباط ضعیف بین PSTS نیمکره راست و آمیگدال در کودکان مبتلا به اوتیسم مشاهده می شود.آبرامز بیان کرد در بسیاری از مطالعات ارتباط نابجای مغزی کودکان مبتلا به اوتیسم مشاهده می شود، که این مهم را می‌توان یک نشانه مهم مغزی در این اختلال تصور نمود.در حالی که این یافته ها یک نشانه امیدوارکننده در مورد تفاوت بین کودکان مبتلا به اوتیسم و همسالان خود است، اما متاسفانه چرایی این تفاوت هنوز کشف نشده است و آبرامز بیان می کند که این یک سوال مهم برای تحقیقات آینده است.



مطالب